امیرالمومنین

ایڹ خبر را برسانید به عشاق نجف

بوی سجاده خونین علی می آید...

اشهدُ اَنّ علیاً ولیُ الله

نامت جنون خیز است، حق دارد موذن ;

وقت اذان با دست خود، سر را نگه دارد...

سلام آقا  
ببین این جمعه مان
حال و هوای دیگری دارد
شب قدر است و مولامان
کنون چشم تری دارد
خداوندا به حق اشک چشمانش
ظهورش را مهیا کن

اللهم عجل لولیک الفرج

سلام آقا
در این جمعه
که شامش می خورد ضربت
و تیغی فرق بابایت
علی را می شکافد
بگو آقا  
که آیا اشک چشم ما
شود مرحم به زخم قلب تبدار شما ؟

تیغ بر فرق عدالت زده و خندیدند
خون به ابعاد غریبی علی پاشیدند

زاغ‏ها از دل شب کنده و بر روز زدند
روز و شب، گوشه محراب به هم پیچیدند

زخم بر سلسله باور و ایمان افتاد
همه افلاک از این زخم به خود لرزیدند

شب پر از رخوت نامردی مردم گردید
آسمان، ماه، ستاره، همگی خوابیدند

صبح، امّا دو سه تا کاسه شیر آوردند
کودکانی که علی را همه شب می‏دیدند

هق هق چاه شناور شده در گریه نخل
همه از هم فقط از درد علی پرسیدند..

شهادت، متاع گرانبهایی است که هرکس قدرت خریداری ‏اش را ندارد. شاهدی قدسی است که همگان لیاقت هم ‏آغوشی با او را نمی ‏یابند. شیرینی شهد شهادت را به هر کسی نمی‏چشانند.
امیر مؤمنان علی(ع)، آن یکّه ‏تاز عرصه عشق و شهادت، مبنای شهادت‏طلبی و دست‏یابی به این فوز عظیم را این‏سان بیان می‏دارد و صفات عاشقان شهادت را این‏گونه می‏نمایاند و شور و شوق خود را نسبت به آن چنین توصیف می‏کند:

«مجاهدان شهادت‏ طلب چنان به سوی خدا پر می‏کشند که تشنگان به جانب آب. بهشت در پرتو آذرخش نیزه ‏هاست. امروز خبرها در بوته آزمون ارزیابی می‏شوند و به خدا سوگند که اشتیاق من به صحنه نبرد [و شهادت] و رویارویی با دشمن، بیش از شوقی است که آنان به زندگی‏شان دارند».

خواهی عاشِق بشوی حرف  زِ دِلدار بزن

باده از ساغر ِ مَستانِگیِ یار بزن!

دوست داری که خُدا شاه جَهانَت بکند

بوسه بر خاک در حیدر کرار بزن...

شهادت امیرالمومنین بر همه شیعیان تسلیت باد...

سوز عشق مرتضی آتش به جانم میزند
نی فقط بر جان ک خود بر خانمانم میزند
او که با صوت اناالحق بوسه زد بر چوب دار
گو بیاید بنگرد این عشق دارم میزند...

امام على عليه السلام می فرمایند:

(لاتَطلُب سُرعَةَ العَملِ وَ اطلُبْ تَجويدَهُ ؛ فَإنَّ النّاسَ لايَسألونَ في كَمْ فَرَغَ مِنَ العَمَلِ؟ إنَّما يَسألونَ عَن جَودَةِ صَنعَتِهِ)

به دنبال سرعت در انجام دادن كار مباش، بلكه كيفيّت خوب را بجوى. مردم نمى پرسند: در چند روز كار را به پايان برده است؟ بلكه در پى خوبى و نيكويى محصول كارند.

شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 20، ص 267

                         منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

                                         چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز